Nowa Księga Szkocka powstała jako kontynuacja lwowskiej Księgi Szkockiej, dzięki inicjatywie Edwarda Marczewskiego, jednego z założycieli wrocławskiego ośrodka matematycznego w powojennym Wrocławiu. Pierwsze problemy do Nowej Księgi Szkockiej wpisał Hugo Steinhaus na początku lipca 1946 r., co miało znaczenie symboliczne, bowiem H. Steinhaus był również autorem wpisu ostatniego problemu do lwowskiej Księgi (nr 193, 31 maja 1941 r.). Następne zagadnienia wpisywali E. Marczewski, B. Knaster i H. Steinhaus, a także inni wybitni matematycy, którzy przeżyli wojnę, m.in. A. Alexiewicz, S. Gołąb, A. Mostowski, W. Orlicz, W. Sierpiński, R. Sikorski, J. Szarski, T. Ważewski, Z. Zahorski. Początkowo wrocławska Nowa Księga Szkocka była przechowywana w Seminarium Matematycznym Uniwersytetu i Politechniki, inaczej niż we Lwowie, gdzie wpisy do „starej” księgi odbywały się w Kawiarni Szkockiej, później zaś trafiła do Biblioteki Instytutu Matematycznego Uniwersytetu Wrocławskiego (obecnie: Biblioteki Wydziału Matematyki i Informatyki). 0d początku swego istnienia Nowa Księga Szkocka zawsze była dostępna dla odwiedzających gości, dzięki czemu wpisano do niej łącznie 968 problemów. Stale uzupełniana nowymi wpisami polskich i zagranicznych matematyków, przez ponad czterdzieści lat pozostała księgą żywą, ważnym elementem życia matematycznego we Wrocławiu.
Tomy: Linki:
